ته تغاریمان رفته سربازی. فعلا دوره آموزشی را می گذراند. متأسفانه جای دوری افتاده. البته از آنجا که حساسیتهای ما و مادر را می داند زود به زود با خانه تماس می گیرد. گوشی موبایلش را تحویل داده و تنها با معدود تلفن های پادگان می تواند با ما ارتباط بگیرد. به قول خودش باید مدتی را توی صف، منتظر بماند تا نوبتش بشود. شماره پادگان را هم به ما داده که تنها از هفت شب تا نه و نیم شب پاسخگو هستند. امشب تماس گرفتیم، گفتند رفته سر پست! مادر نگران شد. همه افکار منفی هجوم آورده به ذهنش را به خورد روحمان داد. هرچقدر می گوییم رفته سربازی و رفتن سر پست کاملا طبیعی است، زیر بار نمی رود و نگران است. ناگفته نماند نگرانی ما هم دست کمی از مادر ندارد. تحمل دوری عزیزترین عضو خانواده، آن هم برادر و ته تغاری خانه که همه نازکشش بوده اند سخت است. خدا حافظ همه سربازها و عزیز کرده های دور از خانه باشد. برای سلامتی برادر جان ما و همه سرباز ها دعا کنید.
درباره این سایت